Filistin: Bir İnsanlık Ayıbı…

 

Filistin: Bir İnsanlık Ayıbı… 

Fikret Başkaya 

“Şeyleri adıyla çağırmamak bir yalan söyleme yöntemidir…”

“Önemli olan nereye bakıldığı değil, nereden bakıldığıdır…” 

Siyonist İsrail 74 yıldır Filistin halkını katlediyor, işkence ediyor, aç bırakıyor, aşağılıyor, ilticaya zorluyor ve dünyanın geri kalanı o utanca ortak olmakta bir beis görmüyor… Filistin toprağında İsrail diye ucube Siyonist devletin neye kurulduğunu pek merak eden yok… Kapitalizm, kolonyalizm, emperyalizm, Siyonizm sorun edilmeden, “Batı medeniyeti’ denilen hakkında düşünce açıklığı olmadan Filistin gerçeğini anlamak mümkün değildir…

 

Siyonist İsrail Devleti, birincisi, ‘normal bir devlet değildir ve ikincisi, bir Orta-Doğu devleti de değildir. Siyonist İsrail demek, Orta-Doğu denilen bölgeye taşmış Batı emperyalizmi, ABD, İngiltere, Fransa, vb. demektir… Bir tür ‘doku transplantasyonu’ söz konusudur… Velhasıl doku uyuşmazlığı var. Siyonist devlet Orta-Doğu’daki emperyalizmdir… Dolayısıyla, neden söz ettiğini bilmek önemlidir…

Siyonist devlet 1948 yılında bir Birleşmiş Milletler Örgütü hilesiyle kuruldu. O kadar ayıp BM’ye yeter de artardı bile… Zira, öyle bir devletin kurulması, bizzat Birleşmiş Milletler Örgütü ‘Şartına’ aykırıydı… Filistin toprağı Yahudi Yerleşimciler tarafından işgal edildi, Filistin halkının önemli bölümü sürgün edildi, topağından koparıldı… Siyonist devletin kuruluşunu izleyen 75 yılda İsrail 65 Birleşmiş Milletler Örgütü kararına uymadı… Siz Birleşmiş Milletler Örgütü denileni ne sanıyorsunuz? Bu arada Türkiye’nin Siyonist rejimi tanıyan ilk Müslüman ülke olduğunu da hatırlamak gerekir…

OKNOS EĞİLİMLERİ

 

OKNOS EĞİLİMLERİ

“İNSAN ÜZERİNE BİR İNCELEME” Kitabı Hakkında Notlar..

                                         Dr. Halit Suiçmez (iktisatçı-yazar

Adil Korkmaz’ın OKNOS EĞİLİMLERİ isimli kitabı 2012 yılında “ikinci adam yayınları” tarafından yayımlanmıştır.

Kitap 107 sayfadan oluşmuştur.

İçindekiler’ de beş bölüm var; bunlar sırasıyla;

-canlı: kendi ve tür için varlık,

-yaşam eğilimi,

-sevi eğilimi,

-kendimserlik eğilimi

-insan: canlılar arasında bir canlı

 biçimindedir.

Yazar, düşüncelerini edebiyatın ve felsefenin önde gelen isimlerinden alıntılar yaparak güçlü biçimde temellendirmiştir.

Bu önemli eser bir başka açıdan “edebiyat ve felsefe ilişkisi” bağlamında da incelenebilecek özellikler içermektedir.

Ancak bu çalışmada yapıtın kısaca öz ve biçim bakımından tanıtımı ve kısa bir değerlendirmesine yer verilmiştir.

Önce kitabın adında da yer alan “oknos eğilimlerine” değinelim.

İktisat Tarihçisi Hüseyin Avni Şanda

 

İktisat Tarihçisi Hüseyin Avni Şanda Günümüze De Işık Tutuyor

Dr. Halit SUİÇMEZ(iktisatçı-yazar)

Değerli şair-yazar Ahmet Özer’e; konuyu önermesi, bazı kaynakları sağlaması,  iktisat tarihi ve ekonomi politik bilimlerine olan yüksek ilgi ve duyarlılığı, kimi incelemelerini ve bu yazıya ilişkin değerli görüşlerini iletmesi gibiunutulmaz katkılarından dolayı teşekkürlerimle.

1. Amaç; bu yazının amacı, iktisat tarihi araştırmacısı Hüseyin Avni Şanda’nın bilimsel katkılarını ortaya koymaktır.

2. Kapsam;Osmanlı dönemi ekonomisinin çeşitli yönlerini araştıran ve özellikle sömürgeleşme sürecini irdeleyen eserleri ele alınmıştır.

3. Yöntem;literatür taraması yapılmıştır.

4. Yaşamı;Gazeteci ve yazardır, iktisat tarihi araştırmacısıdır, 1902’de Maçka’da doğmuş, 1971’de İstanbul’da vefat etmiştir.

İlk ve orta öğrenimini Akçaabat ve Trabzon'da tamamladı.

1923'te Trabzon'da yayımlanan İstikbâl gazetesinde çalışmaya başladı.

Gazeteciliğe Trabzon’da başlamış, İstanbul Üniversitesinde dersleri dışarıdan takip ederek kendini yetiştirmiştir.

1926’da İstanbul’da, başta Vakit, Akşam ve Günlük Ekonomi olmak üzere çeşitli gazetelerde muhabir, sayfa sekreteri ve yazar olarak çalıştı. 1940’lı yıllarda Yurt ve Dünya dergisinde, Boratav, Cemgil, Berkes ile birlikte yazdı.

Kapitalizmin Türkiye’ye giriş yıllarını konu alan araştırmalarıyla dikkat çekti. Emperyalist ülkelerin Türkiye’de kurduğu ortaklıkları, şirketleri, mali ve ticari ilişkileri araştırıp yazdı.

(Kaynak; Orhan Selim, “Bir Kitap ve Bir Yazıcı”,Yarım Ay Dergisi, 9.Sayı, 15 Haziran 1935) 

Yurt ve Dünya Dergisinde, Pertev Naili Boratav, Behice Boran, Niyazi Berkes, Adnan Cemgil, Sabahattin Ali ile birlikte dönemin baskılarına karşı kalemleriyle mücadele vermişlerdir.(Kaynak, ekşi sözlük)  https://eksisozluk2023.com/huseyin-avni-sanda--3285694 

1959-64 arasında İstanbul Postası gazetesini çıkardı. Akşam, Yeni Adam, Yeni Edebiyat gibi gazete ve dergilerde yazıları yayımlandı.

Osmanlı dönemi ekonomisinin çeşitli yönlerini, özellikle sömürgeleşme sürecini incelemiştir. Türkiye'nin iktisat tarihi, ekonomik ve sosyal tarihi ile ilgili araştırmalarıyla tanınır. 

BİR GENEL TEKRARIN UTANCI

 

Bir Genel Tekrarın Utancı… 

Fikret Başkaya 

“Para kral oldukça, özgürlük de adalet de mümkün değildir” Albert Camus              

Yegane ereği kâr etmek ve kârı büyütmek olan, her türlü etik (ahlâkî) değere yabancılaşmış bir sosyal sistemde şeylerin sarpa sarmaması mümkün değildir. Üretimin aslî (birincil) amacının insan ihtiyaçlarını karşılamak değil, kârı, dolayısıyla sermayeyi büyütmek olduğu durumda, sadece sosyal mahiyetteki sorunlar değil, doğa tahribatının da derinleşmesi, yaşamın temelinin aşınması kaçınılmazdır… Kapitalizm dahilinde üretim artışına sosyal kötülüklerin (işsizlik, açlık, yoksulluk, sefalet, aşağılanma…) ve ekolojik yıkımın eşlik etmesi de sistemin mantığının, temel eğilimlerinin doğrudan sonucudur… 

Türkiye bir deprem ülkesi. Nerdeyse deprem olmayan yıl yok! Yönetici sınıf, siyaset erbabı sanki bu ülkede ‘ilk defa deprem oluyormuş gibi bir algıya sahip… Bir deprem oluyor, yöneticiler ‘ölenlere Allahtan rahmet, yakınlarına baş sağlığı diliyor… ‘Yaralar sarılacak devletimiz büyüktür’ diyorlar… 450 bin inşaat müteahhidinden (inşaat kapitalisti), birkaçı cezalandırılıyor gibi yapılıyor… İyi de her seçim öncesinde çıkarılan ‘imar affı’ kanununa olumlu oy veren milletvekillerini de yargılıyorlar mı? 23 yıldır toplanan deprem vergilerinin ne olduğu, nereye harcandığının hesabı soruluyor mu? “Yapı Denetim Büroları” rezaletinden kaç kişi haberdar? Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanlığı ne işe yarıyor… Kent yağma ve talanının hizmetinde değil mi? 

On binlerin ölümüne, yaralanmasına, yersiz-yurtsuz kalmasına ‘takdir’i ilahî, ‘kader planı’ diyorlar… Tâki bir sonraki depreme kadar… Deprem bölgesine, fay hattı üzerine koskoca şehirler kurmamın bir sorumlusu, sorumluları yok mu? İnşaat kapitalisti o işi kâr amacıyla yapar… Kârı artırmak içinde her yola başvurur. İşçilere düşük ücret öder, yeterli güvenlik önlemini almaz (geçen yıl inşaatlarda ölen işçi sayısından haberiniz var mı?), malzemeden çalar, çürük binalar inşa eder ve o binalar ilk depremde çöker… Fakat hepsi bu kadar da değildir. Deprem, inşaat kapitalisti müteahhitler için ‘Allah’ın bir lütfudur’… Yıkılanların yerine yeni çürük binalar inşa etmek üzere seferber olurlar… 

DEPREM BÖLGESİ İLLERİ ve Türkiye'de İşgücü Verimliliği

 

Türkiye’de 10 İlin Sosyo-Ekonomik Gelişmesi

ve Türkiye’nin İşgücü Verimliliği

Halit Suiçmez

Türkiye'de beş yıllık kalkınma planları yapılmaktadır.

Bu planlarda bazı temel hedefler ortaya konulmaktadır.  Ülkenin ve toplumun genel kalkınmasının yanı sıra bu hedeflere bağlı olarak  bölgelerin, il ve ilçelerin, yörelerin de “dengeli gelişmesi” hedeflenmektedir.

Bu hedeflere varabilmek için de illerin sosyo –ekonomik değişmelerinin ortaya konulması amaçlanmaktadır.

Bu çalışmalarda amaç kamusal ve özel kaynakların doğru yönlendirilmesine ilişkin politikaların belirlenmesine katkı vermektir.

Planlarda, bölgelerarası bütünleşme, sosyal ve ekonomik dengelerin sağlanması, yaşam kalitesinin iyileştirilmesi, fırsat eşitliği, kültürel gelişme ve katılımcılık ilkelerinin esas alınacağı vurgulanmaktadır.

Gelişme kavramı sadece sayısal büyüme hızı ile değil, bunun yanısıra ekonomik, sosyal, kültürel ve çevresel çok sayıda değişkeni de içeren kapsamlı bir toplumsal çerçevede ele alınmaktadır.

81 ilin kapsandığıDPT araştırmalarında; sosyal (demografik, istihdam, eğitim, sağlık, altyapı, diğer refah) ve ekonomik (imalat, inşaat, tarım, mali) alanlardan seçilen 58 değişken içerilmektedir.

Araştırmada birbiriyle bağımlı olan değişkenlerin kullanılmasına imkan veren gelişmiş bir istatistik tekniği olan temel bileşenler analizi uygulanmıştır. 

Tablo 1; İllerin 81 İl İçindeSosyo-Ekonomik Gelişmişlik Sıralaması                                                       2003                                   2017 Gaziantep                                      19                                      30 Kahramanmaraş                            44                                      58 Adana                                             8                                       27 Adıyaman                                      60                                     66 Hatay                                             27                                      39 Diyarbakır                                     58                                      68 Urfa                                               63                                      73 Kilis                                               54                                     62 Osmaniye                                       47                                      54   Malatya                                          39                                      44

Kaynak; DPT, “İllerin Sosyo-ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Araştırması”, Yayın No: DPT 2671, Mayıs, 2003 ve T.C. Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı,“İllerin ve Bölgelerin Sosyo Ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Araştırması”, Sege 2017

Yukarıdaki Tablo 1’e baktığımızda;

2003 yılından 2017 yılına 10 ilin sosyo-ekonomik gelişmesıralamasında gerileme olduğu gözlenmektedir.

DİZİLER ve DİZİLENLER

 

Diziler ve Dizilenler…

Fikret Başkaya 

Geride kalan üç on yılda, özel televizyon kanallarının kurulmasıyla Türkiye’de televizyon dizi sanayii önemli bir gelişme kaydetti. Dizi üretimi hızlı bir tempoyla arttı. Türk dizileri 150’den fazla ülkeye (Orta-Doğu, Kuzey ve Kara Afrika, Orta ve Güney Amerika) ihraç edildi. İhracatın portesi yılda 350 milyon doları aşmış görünüyor. Aslında diziler reklamlarla ayakta kalıyor. Ortama insan günde 4 saat kadar televizyon izliyor bunun çoğu diziler… Tekrarlar/özetler ve reklamlarlaher bir gösterim yaklaşık 2,5-3 saat sürüyor… Aslında sanıldığının aksine reklamlar gösterimiçine yerleşmiyor, dizi reklamın içine yerleşiyor… 

Diziler ekseri varlıklı sınıfların hikayesini anlatıyor. Güzel ve şık kadınlar, yakışıklı zengin erkekler, yalılar, süper lüks villalar ve arabalar, birbirinin kuyusunu kazanlar. Yoksullar şımarık zenginlerin ‘mutsuz’ yaşam serüveniyle oyalanıyor… Kendi gerçekliklerine yabancılaşıyorlar… Şeylerin gerçeğini anlamak için çaba göstermeye vakitleri kalmıyor… Diziler yoksul ve mütevazı toplum kesimlerinin uyuşturuyor… Aslında reklamlar tarafından da kuşatılmış durumdalar… Reklamlar insanları alıklaştırmanın,ahmaklaştırmanın, onlara ihtiyaçları olmayan şeyleri satmanın hizmetinde.  Kirletmenin, yok etmenin başlıca araçlarıdır… Ünlü ‘sanatçılar’ reklamlarda rol alıp toplumu kirletirken kendilerini de kirletiyorlar… Ünlü ‘sanatçılar’ reklamlarda rol alıyor, reklamlarda ünlenenler de ‘sanatçı’ oluyor… Etik, estetik ve entelektüel kaygılar taşıyan, taşıması gereken bir ‘sanatçı’ toplumu kirleten, alıklaştıran, doğa tahribatını derinleştiren reklamlarda neden rol alır… Neden suça ortak olur? Yaptığının anlamını hiç düşünüyor mudur? Elbette estetik/etik/sosyal kaygıları gözeten diziler de var ama istisna… 

Grev Yapan Öğretmeni “İşten Atın!”

 

Grev Yapan Öğretmeni “İşten Atın!” Çağrısı

Atalay Girgin*

Ne bir çemişin kaleminden dökülen “İşten atın!” çağrısı sürprizdi ne de bu çağrının zamanlaması… Hele de içerisinde yaşanan ekonomik, sosyal ve siyasal koşullar dikkate alındığında… Hele de hayat pahalılığı, yüksek enflasyon ve işsizlik koşullarında, toplumun büyük bir çoğunluğu yoksulluk sınırının altında yaşarken ve önemli bir kısmı da açlık sınırının altına demir atmışken…

Hele de öğretmenler açlık sınırına yaklaştıkça “GEÇİNEMİYORUZ” derken, bu çığlığa kulaklarını tıkayan ‘HOLDİNG’leş(tiril)miş yandaş, yancı ve yanaşma ‘sendika’cı(k)lara mensup biri(leri)nin, “Geçinemiyoruz da ne demek?”; “Geçinmek de neymiş?” dercesine, dört elle hamasete sarılıp “Biz “Ekmek Kavgası”nın önüne “Türkiye Sevdası”nı koyduk”  diyerek, bu sesi bastırmaya çalıştığı koşullarda…

Kendisine öğretmen ve eğitim ‘sendika’cısı denilen, ama maaşlarını dahi açıklayamayan bazı “kapitalsiz kapitalistler” bile böyle davranırken, diğerleri neler yapmazdı ki… Hele bir fırsatını bulsunlar… Tez zamanda maharetlerini gösterirlerdi. Kimi para-militer bir unsura dönüşürdü, kimi grev kırıcıya, kimi hedef gösteren, toplumu kamplaştıran ve düşmanlaştıran bir provokatöre…

Kimi öğretmenlerin ÖMK ve sınava karşı çıkışlarını fırsat bilip “boş öğretmen” diyerek sahne alırdı. Aslında kin kustuğu ve hem aşağılamak hem de düşmanlaştırmak istedikleri kendi meşrebine aykırı olanlardı, ama arada kaynadı, gitti.  Kimi de “Öğretmenler geçinemiyor” sözüne, “geçinemiyorlarsa, istifa etsinler”, hatta “ülkeyi terk etsin”ler diyerek karşılık verirdi. Ve ne gariptir ki ikisi de Akit güruhunun kalemşorlarındandı.  Adlarını bile anmaya değmez… Tıpkı grev yapan öğretmenleri “İşten Atın” diyen çemiş gibi…

Kapitalizm de Kapitalist Devlet de Öldürür!

 

Kapitalizm de Kapitalist Devlet de Öldürür!

 

                                                                       “Mükellef ilan oldu gelin dediler

                                                        Cehennem deliğine girin dediler” *

Fikret Başkaya 

Her gün birkaç, her ay yüzden, yılda binden çok işçi ekmek parası kazanmaya çalışırken ölüyor. Bu ölümlere “iş kazası” diyorlar… Aslında kaza istisnai bir şey değil midir? Sürekli tekrarlanan, binlerce işçinin ölümünü “kaza” deyip geçiştirmek uygun düşer mi? Eğer bu ölümler, bu cinayetler gerekli işgüvenliği tedbirlerinin alınmamasının, “bilinçli” bir tercihin sonucuysa, bunlara taammüden cinayet demek gerekmez miydi? Şeyleri adıyla çağırmak gerekmiyor mu? 

Taammüden işlenen bu cinayetler, burjuva basını, gazeteler, televizyonlar için haber değeri bile taşımıyor… Onlar ‘önemli şeylerin’ haberini vermeyi tercih ediyor… Ne zaman ki, toplu bir cinayet işleniyor, burjuva siyasetçileri, cumhurbaşkanı, başbakan, bakanlar ve medya katliam alanına üşüşüyor… Toplu cenaze töreninin ardından, ‘ölenlerle Allah’tan rahmet, yaralılara acil şifalar, ölenlerin ailelerine de sabır dileyip olay mekânından ayrılıyorlar… Ta… ki, yeni bir toplum cinayet (katliam) ortaya çıkıncaya kadar… 

O halde bu ‘genel tekrarın’ sebebi ne? Kapitalizmden ve kapitalist devletten, emek sömürüsünden söz etmeden bu soruya uygun cevap verilebilir mi?.. Kapitalizm ve kapitalist devlet bir ve aynı şeydir, madalyonun iki yüzüdür… Kapitalizm demek “kâr” amacıyla meta (mal-şeyler) üretmektir. Kapitalist için işçi (insan), üretim sürecine sokulan şeylerden sadece biridir… Kapitalistin gözünde işçi ‘insan’ sayılmaz… Kapitalist bir mal veya hizmet üretmek için makine, enerji, hammadde, yarı-mamul şeyler, bir de işgücü (insan emeği) satın alır… Fakat üretim sürecine sokulan unsurların hiçbiri bir artı-değer, ‘fazla değer’, ‘yeni değer’ yaratmaz… Değeri yaratan sadece ve sadece canlı emektir, eti-kemiği olan insandır. Emeğinden başka satacak bir şeyi olmayan, üretmek ve yaşamak için gerekli araçlardan mahrum edilmiş proleterdir… 

Marx Neden Ateist Değildi?

                                                 Marx Neden Ateist Değildi?

Andy Blunden

Yazıya attığım başlık kimilerine şaşırtıcı gelebilir, ancak Marx, 23 yaşından itibaren, kendisini ateist olarak nitelemeyen bir kişiydi esasında. Onun dine yönelik tavrı da çok açık değildi, felsefî materyalizme yönelik tavrı ise herkesçe yanlış yorumlanmıştı. Bu noktada yazıya başlamadan önce aydınlatıcı bir izahata girişmek gerekiyor.

İzahatın ilk noktası şu: elbette ben, Marx’ın dindar olduğunu ya da teist ideolojiye sempati duyduğunu iddia etmiyorum. O aslında Tanrı’nın varlığını reddetmenin de ötesine gidiyor.

Dolayısıyla esasta ben, Marx’ın agnostik olduğunu da iddia ediyor değilim. Agnostisizm, en iyi hâliyle, Tanrı’nın varlığını tersyüz ettikten sonra, dini tecrübe eden bir tür aptallık pratiğidir.

Sonuçta benim ateizmden kastım, varlığı inkâr edilen Tanrı’nın ahlâkî varoluş için iyilikler yapan ve her hareketi gözetleyen çocuksu antropomorfik Tanrı anlayışlarıyla bir ilişkisi yok. Bu tarz bir anlayış, yüzlerce yıl önce ciddi teoloji çalışmalarından kovuldu ve sadece felsefece muhafaza edildi, uzun zamandır da cahillerin avutulması ile çocukların disiplini için kullanılıyor.

Bu tarz bir Tanrı’nın varlığını inkâr etmekle kendisini sınırlı tutan bir ateizm, değersizdir. Benim bahsini ettiğim ateizm ise deist, müdahaleci olmayan, hareket ettirici ya da Spinozacı panteist olanlar da dâhil, her türlü Tanrı’nın varlığını inkâr eden bir ateizm. Marx’ın da inkâr ettiği bu.

Tekrar etmek gerekirse, Marx deist ya da panteist değildi, ama o ateist ya da felsefi bir kılıkla kendilerini gizleyenler dâhil, her türden teizmi, deizmi ve panteizmi reddetmişti.

Günümüzde “köktencilik” olarak adlandırılan bir tür dinî canlanma ile karşı karşıyayız; gerçekte Hristiyan köktenciliği dünya üzerinde muazzam bir güç elde etmiş olsa da nüfus bakımından küçük bir azınlığı teşkil ediyor. Bunlar elbette çocuksu bir Tanrı anlayışını öne çıkartıyorlar. Benim üzerinde durduğum nokta, marksistlerin ve her türden ateistin söz konusu gerici aptallıklara itiraz ederken, aslen Hristiyanlık’la müttefik oldukları gerçeğidir. Çocuksu ve hoşgörüsüz dogmatizmle mücadele etmek, bana göre, ateizmin işi değil. Umarım bu hususta bir uzlaşı mevcuttur. Demem o ki ateizm daha üst bir seviyede konumlanmıştır. Eğer ateist iseniz, siz sadece Berkeley’e ve Papa’ya değil, Spinoza ve Rousseau’ya da karşısınızdır.

Giriş bölümünün son noktası bu. Marx’tan bolca alıntı yapacağım, zira amacım Marx’ın görüşünü açıklamak, özellikle onun “ateist” etiketine itiraz ettiğini tespit etmek. Niyetim, ateizmle ilgili kendi fikirlerim üzerinden vaaz vermek değil. Şüphesiz ki benim görüşlerim de dile gelecek, ama bu tümüyle özgül durumlar bağlamında gerçekleşecek.

Eğitim Sendikaları Nereden Nereye?

 

Öğretmen ve Eğitim Sendikaları Nereden Nereye?

Atalay Girgin*

Günümüz ‘eğitim’ ve ‘öğretmen’ sendikalarının kuruluş sürecinden bu yana geçen yakın geçmişini dikkate almak bile üzeri örtülen bir dizi gerçekliği, yadsınan hakikatleri, ısrarla söylenen ve sürdürülen yalanları gözler önüne serer.

Bunlardan biri, eğitim, siyaset ve öğretmenler ilişkisidir. Bir diğeri ise şu an var olan ‘sendika’ların ve ‘üye’lerinin, başlangıçtaki sendikalar ve üyelerle (bireyler olarak aynı kişiler olmamalarından söz etmiyorum) nitelik, duyarlılık, örgütlenme ve toplumsal sorumluluk bilinci; öğretmen özerkliğinin değerini bilme ve gereğini yapma düzeyi, vb açılardan aynı olmadıklarıdır.

Malumdur ki her şey değişiyor. Değişen her şeyle birlikte, şeylerin hakikati de değişiyor. Bu değişim ve değişen her şeye eğitim, ‘öğretmen’ ve bu alanda kurulup varlığını devam ettiren sendikalar da dâhildir.

Bugünü Anlamak İçin Biraz Tarih

Bugün, bir yandan “ÖMK ve Kariyer Basamakları Sınavı”yla cebelleşen; diğer yandan “GEÇİNEMİYORUZ” diyerek, sesini ‘sendika’cı(k)lara ve malum yetkili/yetkisiz iktidar cenahına duyurmaya çalışan; bunları yaparken de eğitimin, öğretmenlerin ve sorunlarının siyasetle ilgili olmadığı yanılsamasını yaşayan ve söyleyen memur ‘öğretmen’ kitlesinin hali pür melalini de anlamak için, yakın geçmişi kısaca anımsamak ve anımsatmak gerek.