Okul Mücadele Alanıdır

Okul Mücadele Alanıdır

Sorun doğru kavranmadığı ya da sorular yanlış sorulduğu sürece ne yanıtlar doğru olur ne de ileri sürülen çözüm önerileri… 

Buradan hareketle, birkaç tespiti kısaca sıralamak gerek: Kapitalizmin değişen gerçekliği içinde, onun siyasal ve yasal bilinç sınırlarını aşmayan eğitim arayışları, anlayışları ve yöntemleri çözüm değildir. Keza tekil alanlar düzeyinde (örneğin, yerel yönetim, eğitim, ekonomi, vd. alanlarda) dile getirilen ve kısmen uygulama aşamasına taşınan, taşınmak istenen girişimler de sonuçsuz kalmaya mahkumdur. En iyi ihtimalle bu arayış ve girişimler kısa süreli parlayıp sönen deneyimler olmaktan öte geçemez. Aksine bu tür yaklaşımlar, kapitalist sömürü ve tahakküm düzenine muhalif (devrimci, sosyalist, komünist, vd.) kesimlerin sorunun yanıtını, belki de çaresizlik içinde, yanlış yerlerde aramasının bir ifadesidir. Çünkü sorun, yalnızca lafzi ve kitabi boyutta değil, kelimenin neliği ve gerçekliği anlamında kapitalizme karşı top yekûn bir sınıfsal ve toplumsal mücadele sorunudur.

Genel olarak eğitim ve özel olarak okul ise söz konusu mücadelenin tekil alanlarından yalnızca birisidir. Sınıfsal ve toplumsal düzeydeki bir mücadeleyle kuşatılıp beslenmediği sürece etkisi cılız ve geçici olmaktan öte gidemeyecek, bir alan… 

Yazının Devamı: http://birgun.net/news/view/okul-mucadele-alanidir/6850
Yazının eksiksiz tam hali : http://ogretmeninfelsefesi.blogspot.com.tr

BİLDİRİ... Ceyda Karan ve Amberin Zaman İçin... BİLDİRİ...

Ceyda Karan ve Amberin Zaman’a Yapılanlara Karşı

BİLDİRİ

Özgür düşünceye düşmanlığın vardığı yer...

AKP iktidarı son bir kaç yılda muhalif olan, aykırı düşünen herkesi katli vacip düşman ilan ediyor. Düşmanların başında da basın etiğine saygılı ve o saygının gereğini yapan az sayıdaki gazeteci geliyor. Hiç bir iktidar muhalefetten, eleştiriden ve aykırı düşünceden hoşlanmaz ama katlanmak da zorundadır. AKP iktidarı medyayı bütünüyle medya olmaktan çıkardı. Artık bir kaç sınırlı istisna dışında ne gazeteler gazeteye benziyor; ne de televizyonlar televizyona benziyor.

Türkiye’de medya her zamanlı sorunluydu, performansı tartışmalıydı ama hiç bir zaman bu ölçüde rezil ve kepaze olmadı, yerlerde sürünmedi... Artık toplum tam bir yalan, tahrifat ve tezvîrât makinasıyla karşı karşıya... Gazete ve televizyonlarda sadece iktidar şakşakçıları barınabiliyor. Eğer öyleyse bunca gazeteye ve televizyona ne gerek var? Gazeteler, radyo ve televizyonlar sessiz çoğunluğun sesi ve vicdanı olmadıkları zaman, varlık nedenleri ortadan kalkar.  Şu anda Türkiye’de durum öyle ve “doğru haber” alma imkânı bütünüyle ortadan kalkmış bulunuyor.

 Oysa, bilgilendirmek, haberdar etmek, basın için bir özgürlük değil, bir görevdir. Zira insanların doğru haber alma, doğru bilgilendirilme hakları ve ihtiyaçları vardır.  Unutmamak gerekir ki, ifade [düşünce] özgürlüğü tüm özgürlüklerin anasıdır ve düşünce özgürlüğünün, basın özgürlüğünün olmadığı yerde başka özgürlüklerden söz etmek abestir. Basın özgürlüğüne sahip çıkmak da sadece gazetecileri angaje eden bir şey değildir. Orada söz konusu olan hepimizin haysiyeti ve geleceğidir...

Başbakan’ın, yandaşlarının, AKP tetikçilerinin hedefindeki son iki gazeteci, Amberin Zaman ve Ceyda Karan oldu. Bu iki değerli kadın gazetecimiz, sadece doğru bildiklerini söyledikleri, yapmaları gerekeni yaptıkları halde, utanç verici bir karalama ve linç kampanyasının hedefi oldular.  Eğer “özgürlük başkasının özgürlüğüyse” ki, öyledir. Bu değerli insanlara yapılan hakaret, hepimize yapılmış demektir. Ve böyle bir durum karşısında sessiz ve tepkisiz kalmak, haysiyet sahibi insanlara yakışan bir şey değildir. Biz, aşağıda imzası bulunanlar, Ceyda Karan ve Amberin Zaman’a yapılan bu çirkin saldırıyı şiddetle kınıyoruz, protesto ediyoruz ve kendileriyle dayanışma içinde olduğumuzu, yalnız olmadıklarını kamuoyuna ilan ediyoruz.

---------------------------------------------------------------

Fikret Başkaya

İsmail Beşikçi

Baskın Oran

Doğan Özgüden

İnci Tuğsavul

Sait Çetinoğlu

Ali Nesin

Şanar Yurdatapan

İbrahim Seven

Attila Tuygan

Muzaffer Erdoğdu

Nalan Temeltaş

Sennur Baybuğa

Cennet Bilek

Pınar Ömeroğlu

Gül Gökbulut

Nivart Bakırcıoğlu

Ramazan Gezgin

Mehmet Özer

Mahmut Konuk

Sabahattin Şerif Meşe

Serdar Koçman

Murad Mıhçı

Haldun Açıksözlü

Osman Özarslan

Celal İnal

Oktay Etiman

Yalçın Ergündoğan

Haldun Açıksözlü

Erkan Metin

Atilla Dirim

Necati Abay

Raffi Hermon Araks

Eflan Topaloğlu

Ömer Asan

Mehmet Uluışık

Cemil Aksu

Kenan Yenice

Adnan Genç

Şiar Rişvanoğlu

Serkan Engin

Nadya Uygun

Bülent Atamer

Bülent Tekin

Ceyhan Çakır Süvari

Atalay Girgin

Filistin! Filistin

Filistin veya neden söz ettiğini bilmek!

Fikret Başkaya

Siyonist İsrail Devleti, belirli aralıklarla Filistin’e saldırıyor. (Son beş yılda bu üçüncü). Saldırmak için her seferinde bir bahane uyduruyor. Çocukları, kadınları, yaşlıları, sivilleri vahşice katlediyor. Masum insanların üzerine bomba yağdırıyor, evleri, okulları, hastaneleri, kamu binalarını yerle bir ediyor, istediği kadar insana işkence uyguluyor, istediği kadarını hapse atıyor, halkı susuz, aç ve ilaçsız bırakıyor, dış dünya ile bağını kesiyor... Bu durum sürekli tekrarlanıyor ve “uluslararası toplum”, denilenin bu insanlık vahşetini uzaktan seyrettiğinden “şikayet” ediliyor... Aslında bu durumun nüanse edilmesi gerekir. Veya iki şey : Birincisi, “uluslararası toplum” dedikleri ABD, Avrupa, biraz da Japonya’dan ibarettir. Dolayısıyla “Uluslararası Topluma” Asya, Afrika, Latin Amerika halkları dahil değildir; ve ikincisi, İsrail’in saldırılarının arkasında, kollektif  emperyalizm denilen üçlü,  ABD, AB, Japonya, bulunuyor. Bu üçlüye Kanada ve Avusturalya’nın da dahil olduğunu söyleyebiliriz... Durum böyleyken, “barıştan”, “çözümden”, “istikrardan”, vb. söz etmek sorunludur. Ya da şeyleri hangi zemin üzerinde tartıştığını bilmek önemlidir.  Tabii, “uluslararası toplum” denilenin de durumdan “üzüntü duyduğu”, “kınadığı” da oluyor ama bunun reel bir karşılığı olması mümkün değildir.

Üretmek, Tüketmek, Yok Etmek!

Üretmek, tüketmek, yok etmek!

Fikret Başkaya

Neoliberal küreselleşme çağında tüm toplumlar daha çok üretime ve daha çok tüketime kilitlenmiş durumda. Üretim artarsa, ekonomi büyürse işlerin yoluna gireceği söyleniyor. Lâkin her üretim artışının sonunda beklenen sonuç ortaya çıkmıyor, işler daha da sarpa sarıyor. Kapitalist ürettiğine değil, üreteceğine bakar. Gözü ürettiğini görmez. Onu önündekine değil de ilerdekine, gelecektekine baktıran da çılgın rekabettir. Aslında kapitalist, “ileriye doğru kaçmaya mahkûm” bir bireydir ve bu yüzden de bireysel iradesinin bir kıymet-i harbiyesi yoktur. Rekabet onu her seferinde daha çok üretmeye mecbur eder. Zira daha çok üretemez ise, daha büyük bir artı-değer kitlesine el koyamaz ise, toplam artı-değerden daha büyük pay alamaz ise, rakipler tarafından yutulur, alan dışına itilir, yarışı kaybeder. Tabii daha çok üretmek de, daha çok satmakla mümkündür. Kapitalizm koşullarında bu işi başarmanın yolu, kapitalizmin kendi suretinde bir insan yaratmasından geçiyordu. Ancak o zaman insanlara ihtiyaçları olmayan şeyleri satmak mümkün olurdu. Şimdilerde çok sayıda gereksiz, dahası zararlı şeyin üretiliyor ve satılıyor olmasının sırrı orada yatıyor.  

... İSYAN GELENEĞİ ...

KÖLE İSYANLARINDAN İŞÇİ SINIFI BAŞKALDIRILARINA

BATI DÜNYASINDA İSYAN GELENEĞİNE DAİR KISA NOT*

FİKRET BAŞKAYA

Gezegenin tarihi bir kaç milyar yıl, gezegende canlı yaşamın varlığı milyonlarca yıl, bilen-yapan-eden insan anlamında (homo sapiens) insan soyunun tarihi de yaklaşık 50-60 bin yıl kadar gerilere gidiyor. Neolitik Devrim de denilen insanların yerleşik hayata geçip tarımı keşfetmelerinden bu yana da yaklaşık 11500 yıl geçtiği biliniyor. İnsanlık tarihinin uzunca bir döneminde toplum, bu günkü gibi sınıflara ayrılmış değildi. Devlet ortada yoktu. İnsan toplumları, uzunca bir dönem mülkiyet kavramından habersiz yaşadı. Oldukça uzun bir zaman diliminde temel yaşam ilkesini; paylaşma, bölüşme, dayanışma, yardımlaşma oluşturdu. Başka türlü ifade edersek, kavramın jenerik anlamında komünist bir toplumsal düzen geçerliydi. Emek üretkenliğinin artması, alet-edevat ve beceri yeteneğinin gelişmesi, bir insanın kendi ihtiyacından daha fazlasını üretmesine imkân verdiği dönemden sonra, mülkiyetin ve devletin ortaya çıktığı biliniyor. Çelişik olarak teknolojik ilerleme, yaşamı kolaylaştırmanın hizmetine sunulması gerekirken, insanları köleleştirmenin bir aracı da oldu. Dolayısıyla, her teknik gelişme insan refahını artırması gerekirken, insanları daha çok sömürmenin, baskı altına almanın, köleleştirmenin hizmetine sunuldu.

Toplumun ezen-ezilen, sömüren-sömürülen, yoksul ve zengin, köle ve efendi, zâlim ve mazlum... olarak ikiye bölünmesiyle birlikte, toplum içi ve topluluklar arası çatışmalar da “olağanlaştı”, “sıradanlaştı”. Artık o aşamadan sonra insan toplumları farklı yoğunluklarda olsa da açık veya örtülü bir çatışma ortamında yaşayacaktı... Aslında ezen-ezilen, sömüren-sömürülen ilişkisinin geçerli olduğu yerde, saldırı-karşı saldırı diyalektiği de kaçınılmazdır. Netice itibariyle baskının olduğu yerde baskıya, sömürünün olduğu yerde sömürüye (ki ekseri bu ikisi bir bütünlük olarak tezahür eder) karşı mücadele eşyanın tabiatı gereğidir. Baskının yoğunluğu arttıkça baskıya maruz kalanların tepkisi de doğal olarak büyür. Bu yüzden boşuna “Bu güne kadarki bütün toplumların tarihi, sınıf mücadelelerinin tarihidir” denmemiştir. “Özgür yurttaş ile köle, patrisiyen ile pleb, baron ile serf, lonca ustası ile kalfa, sözün kısası ezen ile ezilen sürekli karşı karşıya gelmiş, her seferinde ya toplumun devrimci bir dönüşüme uğramasıyla ya da çatışan sınıfların ortak yıkımıyla sonuçlanan, kimi zaman gizliden gizliye, kimi zaman açıktan açığa ama dur durak bilmeyen bir mücadele içinde olunmuştur.